Tassie!!

Tassie!!

Oke, jeetje, hoe ga ik dit toch beschrijven. Wat heb ik ontzettend genoten van deze week in Tasmanië. Dit eiland zien stond heel duidelijk en ver bovenaan mijn verlanglijstje. En wat ben ik daar voor beloond. Het is een eiland ter grootte van Nederland en België samen, vol ongerepte prachtige natuur. Ik heb voor deze week een georganiseerde tour geboekt. Deze brengt me van Hobart het eiland rond en weer terug in Hobart. De tour duurt 6 dagen en 5 nachten en begint op dag 1 om 7 uur in de morgen, dus ben ik er al een dag eerder. Ik ben heel benieuwd wat ik van de tour vind en hoe de groep is, ik heb er zin in!

Omdat we bijna het hele eiland doorrijden in een kleine week, zitten we veel in de bus. Voor vele een reden om een dutje te doen, wat ik zonde vind, het is zoooo mooi om het raam uit te kijken en te genieten van de prachtige natuur. Soms kun je wel kilometers ver weg kijken, zo tussen het berglandschap, de bossen of over de vele boerderijen! Wat heb ik veel schapen gezien daar. Ohja en je hebt buiten de steden (twee grote en vele kleine dorpjes) geen of slechte radio, dus we hadden geen muziek. Onze tourguide, Renata, heel leuke vrouw, had gevraagd of iemand zijn muziek aan wilde bieden, ze had nl wel zo'n audio kabeltje. Niemand bood dit aan, dus greep ik mijn kans. Ik heb extra genoten van de busritjes dankzij mijn muziek van oa Mark Wilkinson, John Mayer, Tracy Chapman, Kris Berry en Selah Sue! En had een medefan van Selah Sue gevonden, altijd leuk! Joris uit Oosterhout.. klein wereldje he;-)

Goed, ga poging doen deze week eer aan te doen. De eerste dag hebben we veel in de bus gezeten, einddoel was Strahan, waar wij 2 nachten zullen blijven. We stoppen op verschillende prachtige plekken, puur voor het mooie uitzicht of een korte wandeling. Zoals bij de Russell Falls, Mt Field National Park en Lake St Claire. Op die laatste plek hebben we onze zelf meegebrachte lunch gegeten. Ik heb samen met Mara uit Zwitserland op de pier zitten eten, onder het genot van een prachtig uitzicht op het meer. Wanneer we terug naar de bus lopen, komen we een aantal mensen van onze groep tegen. We zien een bordje dat waarschuwt voor slangen... Francis, onze 66 jarige Engelse groepsgenoot, spot de slangen op een hoopje bij elkaar. Hij staat behoorlijk dichtbij om foto's te maken, lange leve mijn zoom! Foto kan ik ook van veilige afstand maken. Een ander meisje van onze groep komt erbij staan en vraagt aan mij of die slang gevaarlijk is. Ik weet het niet, maar ik verwacht van wel. Wanneer Renata in de buurt is vragen we het haar, ja, zegt ze heel droog, een beet van deze slang is dodelijk. Oeps! Haha wat zijn we toch een stel onnozele toeristen he. Later vertelt ze in de bus dat in de jaren 60 voor het laatst iemand is gestorven aan een slangenbeet. Nouja, ook nog 1 in de jaren 70 zegt ze, maar dat was haar eigen schuld. Ze was gaan plassen in de bosjes en was in haar billen gebeten en was te beschaamd om het te vertellen, waardoor ze haar niet konden redden. Moraal van het verhaal: waar je ook gebeten wordt, ALTIJD vertellen! Vanavond eten we bij ons hostel in Strahan. Renata verzorgt ons een heerlijke bbq! Mmm smullen, en gezellig om samen zo de dag af te sluiten. De groepsgrootte van zo'n tour kan oplopen tot 24 man, maar wij zijn maar met 11 man, heerlijk is dat! Na de bbq, lopen we naar het strand waar we een mooie zonsondergang zien, wat geniet ik! Daarna terug naar het hostel en gezellig wat kletsen. Ik klets het meeste met joris en francis, haha wat een figuur die Francis. Hij vertelt heel wat verhalen, waarvan Joris en ik eigenlijk niet echt alles hoefden te weten... nudistenvakanties die hij bijwoonde in zn eentje met thema's als swingersweek.... en dan heb ik nog niet verteld over zijn thuissituatie. Haha ach, zo hebben we ook vermaak. Hij heeft wel lekkere thee met melk voor me gemaakt. Als grapje zegt hij wel te verwachten met thee wakker gemaakt te worden morgenvroeg! Haha...

Nu kun je natuurlijk wel raden wat ik de volgende ochtend als eerst heb gedaan, juist! Een heerlijke kop thee met melk naar Francis gebracht, haha! Hij had het echt niet verwacht, dus dat was extra mooi. Rest van de tour kon ik niks meer fout doen;-) Goed, deze dag konden we kiezen; een cruise over de Gordon River of een mooie wandeling van 3 uur. Wetende dat we nog genoeg zullen gaan wandelen en dat ik van varen houdt, wordt het de cruise! Hier moeten we wel voor bijbetalen, maar ik vind het het waard. De cruise duurt 6 uur en is inclusief lunch buffet! We gaan twee keer van de boot af om een wandeling te maken, naar Sarah Island en door een regenwoud waar heeeeeel oude bomen staan, inclusief een boom die 2000 jaar oud is. Op Sarah Island krijgen we een rondleiding, hier werden vroeger gevangenen naartoe gebracht en werden vreselijk behandeld. Sommige zaten er vanwege een gestolen brood, het werd dan ook Hell on Earth genoemd. Sommige werden bestraft met de doodstraf, en zij waren opgelucht, omdat dat altijd beter was dan op het eiland te blijven, dus dat zegt genoeg lijkt me. Om er te komen varen we door een heel smalle doorgang, die door de gevangenen Hell's Gate werd genoemd. Je ziet nog resten van gebouwen van de officieren. Zo raar om daar te zijn, het is er zo mooi. Uiteindelijk werd het soort van 'gesloten', omdat het niet werkte, het doel was namelijk om 'eerlijke mannen' van ze te maken, maar dat werkte zo natuurlijk niet. Ondanks deze kennis, bouwden ze een nieuwe gevangenis, dat werd Port Arthur, daar gaan we onze laatste dag nog heen. De wandeling door het regenwoud met de oude Huon Pine bomen is prachtig. Daarna weer terug op de boot en verder genieten van deze prachtige tocht. Je mag ook bij de kapitein komen kijken, met hem kletsen, foto's maken en op de stoel naast hem gaan zitten. Echte toeristen als we zijn, doen we dat natuurlijk! Het waait flink, dus fijn om even bij hem binnen te kijken. Hij vraagt of we al eens gehoord hebben over the lazy wind? Nope.. die wind is zo lui, dat hij niet om je heen waait maar dwars door je heen waait! Hihi een kapitein met grapjes;)

Na de cruise worden we gedropt bij een houtverwerkingsbedrijf, de oudste die nog gebruikt wordt op Tasmanië. Ze zijn er hier wel echt dol op om het oudste of enige wat dan ook te hebben. Maar niks dateert voor 1800, dus stiekem moet ik er een beetje van lachen als dat dan het oudste is dat ze hebben, dat is bij ons in Europa wel anders haha... Renata komt ons hier ophalen en dan hebben we vrije tijd. We kunnen nog naar een voorstelling over een paar gevangenen die wisten te ontsnappen en wat er daarna met ze gebeurden. Het is de langstlopende voorstelling van Tasmanie? Australië? Haha ach wat maakt het uit. Ik heb er niet zo'n zin in en ben niet de enige, niemand gaat er naartoe. We doen wat boodschappen voor het eten, nu is het ieder voor zich, en hangen wat rond het hostel, veel is buiten te doen en het zonnetje schijnt dus dat is heerlijk. In het riviertje kun je in de ochtend of avond de platypus spotten, na een paar keer geprobeerd te hebben is het helaas niet gelukt. Het is trouwens een soort van kruising tussen een bever en een eend, dus ik was wel erg benieuwd! De man van het hostel heeft trouwens in Nederland gewoond, in Den Bosch zelfs! Dus hebben leuk gekletst, hij vertelde meteen dat hij drop, boerenkool en poffertjes erg lekker vond! Haha...

Deze avond is de rest van de groep al vroeg te bed, maar ik heb nog geen slaap, dus ga in de kamer bij de tv zitten en lees wat in mijn ereader en kijk met een schuin oog tennis mee. Ik raak aan de praat met Andy, een man uit Schotland die tot nu met een vriend samen had gereisd door Nieuw Zeeland en Australië, maar nu alleen Tasmanië doet. Ons programma van de volgende dag is naar nationale park van Cradle Mountain om de nacht in Launceston te verblijven. Het blijkt dat Andy hetzelfde plan heeft, hij vraagt om dan morgenavond samen wat te drinken en te eten, hij vindt het maar niks alleen haha. Ja hoor, waarom niet!
Op naar Cradle Mountain, om 7 uur zitten we weer in de bus, pff toch wel vroeg hoor. We moeten eerst een uurtje of 3 rijden voordat we er zijn. Hier liggen weer keuzes, je kunt verschillende korte wandelingen doen van 15-20 min en gebruikt dan de bus om steeds naar een ander stuk van het park te gaan. Je kunt een wandeling van ongeveer 2 uur doen rondom Dove Lake of ruim een uur heel stijl naar boven lopen naar marion's lookout. Dat laatste zie ik niet zo zitten, maar de wandeling om het meer lijkt me een goede keuze! Iedereen wil omhoog naar Marion's Lookout, dus ben ik de enige die rond het meer wil. Renata wil niet dat iemand alleen loopt, voor het geval er iets gebeurt. Gelukkig wil Renata met mij meelopen, zo kan ik dus de wandeling doen die ik wil en heb ik mijn privegids! Ze vertelt me vanalles over de natuur daar en heeft leuke foto ideetjes. Buiten dat is het ook gewoon gezellig met haar. Zo wijst ze een plant aan waarvan de blaadjes verkleuren in de herfst. Dus, denk ik, dat is toch normaal? Voor niet-australische bomen ja, voor australische bomen niet. Het blijkt de enige in Australië waarvan het blad verkleurd en, zo vertelt Renata, is het dus een heel spektakel hier wanneer alle blaadjes geel zijn. Leuk weetje:-)

Het is een prachtige wandeling met geweldige uitzichten. Over de gehele wandeling is een pad aangelegd, handig en loopt fijn. Maar dat is niet het hoofdddoel geweest, het is vooral om de natuur te beschermen. Langs het pad staan verschillende palen met een oranje dopje erop, ter hoogte van mijn schouders, misschien net iets lager. Ik vraag waar die voor zijn. Dat is om het pad aan te geven, wanneer er sneeuw ligt. Ooooh... haha wat een verschil tussen zomer en winter. Het is ook niet zo warm als iedereen denkt. Het ligt heel zuidelijk en krijgen veel zuidelijke wind. Bij ons betekent dat lekker warm, hier betekent dat dat de wind van Antarctica komt, koud dus! Aan het begin van de wandeling ben ik dik aangekleed en is dat hard nodig vanwege de wind. Aan de andere kant van het meer, waar we beschermd worden door de berg, kan de helft weer uit. Het is hier geen 4 seizoenen in een dag, maar in een uur. Renata heeft hier eens in een tijdsbestek van 3 uur alles gezien; regen, hagel, zon, sneeuw, zon, hagel. Pfff... gelukkig blijft het vandaag bij wind en zon! Weer terug ga ik nog bij Ronnie's Creek op zoek naar wombats, maar ook hierbij geen geluk. Op onze weg naar Launceston stoppen we even in Sheffield, waarbij ik meteen aan The Nanny (tv serie) denk. Gelukkig kan ik dit delen met joris, die het ook kent haha! Het stadje is versierd met vele murals, muurschilderingen. We gaan even naar een cafe waar ze heerlijke Fudge hebben, ik neem een chocolade stukje, mmmmm wat is dat smullen! Heel gezond ook, bestaat uit boter, suiker en room. Maar lekker dat het is!
Aangekomen in Launceston en gesetteld in het hostel, ga ik de stad in om Andy te meeten, we zien een cafe en besluiten daar wat te drinken aan de bar. Na een minuut of 10 gebeurt het dan.... er komt een fotograaf op ons af, met de vraag of hij een foto van ons mag maken. Uhm... oke? Haha en daar gaan we dan, op de foto. Hij wil al weglopen maar ik wil meer weten haha. Het blijkt dus voor de social pages van de lokale krant, de Examiner. Maandag staat het in ieder geval online. Oke die gaan we onthouden! Wat een ervaring weer haha. Het cafe is een beetje te sjiek, dus gaan we op zoek naar een pub. We drinken wat en willen daar wat eten, maar eten kan niet meer na 8 uur en het is al bijna 9 uur. Ze verwijst ons een pizzeria in de straat, maar die zien we niet, wel een italiaans restaurant waar we lekkere lasagne eten. Het was een gezellige en gekke avond haha. Morgen weer vroeg op. We starten met een wandeling rondom Cataract Gorge, waar het ook mooi is. Er sluiten vanaf vandaag nog 3 mensen bij ons aan; Bonnie uit engeland en een Frans stel. Na deze korte wandeling gaan we naar de Bay of Fires, een geweldig mooi strand. Het plan was om daar eventueel te zwemmen, maar daar is het helaas te koud voor. We hebben ook maar een uurtje op het strand. Ik geniet van het geweld van de golven. Het strand heeft grote rotsen die oranje gekleurd zijn en als het licht er op bepaalde manier op schijnt, lijkt het alsof het in vuur staat, vandaar de naam. Iedereen klimt de rotsen op voor mooie uitzichten en foto's te maken, maar dan heb je nog amper tijd om op het strand te zitten en te genieten, vandaar dat ik ervoor kies om te blijven zitten. Even alleen met mijn gedachten en muziek, ik geniet intens van dit moment en zou hier de hele dag kunnen blijven zitten. Dan moeten we terug, net iets voor het uur om is, er is iemand gevallen en heeft waarschijnlijk ziijn vinger gebroken, dus op naar een dokter! Dat blijkt nog een heel gedoe, maar het lukt. Het wachten valt mee, zijn vinger is niet gebroken maar gekneusd of uit de kom geweest, er zit verband om en hij moet zn vinger rust geven. Dan op naar Bicheno, waar we overnachten. Renata vertelde over zalm die in de aanbieding was in de supermarkt, dus ik sla mijn slag. En wat is het lekker! Mama kan m beter bakken, maar het is aardig gelukt. In het hostel slaapt ook een man die een fietsvakantie doet, respect voor die man! Wat is het toch leuk om zo op vakantie zoveel verschillende mensen te ontmoeten.

De volgende morgen word ìk gewekt met een kop thee met melk en suiker, van mijn Engelse vriend Francis hihi :-) daarna op naar Wineglass Bay. Een wandeling van een half uur omhoog, half uur omlaag, maar wat is het mooi! Ook hier geniet ik weer volop. Er worden hier nog al eens dolfijnen gespot, waar je dan mee zou kunnen zwemmen, want ze zijn heel nieuwsgierig. Bikini is binnen handbereik, maar helaas blijft deze in mijn rugzak en laten de dolfijnen zich vandaag niet zien.
Op de weg terug naar Hobart gaan we nog naar Bonorong Wildlife Sanctuary, hier vangen ze gewonde dieren op, of de jongen van overleden dieren door aanrijdingen. Het is geen dierentuin, zodra de dieren het aankunnen, worden ze weer in het wild losgelaten, behalve de tasmanian devil. Die wordt met uitsterven bedreigt vanwege een vorm van kanker, die zich heel snel verspreidt en waar ze tot nu toe nog geen geneesmiddel voor hebben. Als ze dus geen oplossing vinden zijn er over een tijd geen tasmaanse duivels meer. Ze vangen ook wombats, koala's en kangaroe's op. De wombat en koala mogen we aaien, de kangaroe's mogen we voeren en aaien. Wat vind ik dit bijzonder! Ik spreek een man die daar werkt en hij vertelt over de tasmaanse duivel en dat het geen lief schattig diertje is, hij laat littekens op zijn been zien. Dat gebeurde toen hij niet oplette, een stukje huid zat in de mond van de duivel. Bloedde flink en moest naar het ziekenhuis. Ze eten alles vertelt hij, zelfs jouw camera. Ik dacht hij maakt een grapje, maar nee, dat was geen grapje. Zo liet eens een man zijn iPhone in het hok zakken om een beter filmpje te maken, maar de tasmanian devil greep zijn kans en je hoorde verderop zijn telefoon knarsen. De man kreeg het overblijfsel terug. Het enige dat ervan over was, was zijn geheugenkaartje. Zijn telefoon was blijven filmen! Hij had nu dus het filmpje waarop de devil zijn telefoon op at..... oke ik let dus wel op!

Ze doen ontzettend goed werk daar en worden niet gesteund door de overheid, dus zijn volledig afhankelijk van entree gelden, aankopen in de winkel en donaties. Ik koop een tas om hen te steunen en zo heb ik ook meteen een mooie tastbare herinnering aan Tasmanië. Voor deze avond krijgen we een bon om fish&chips te gaan eten, heerlijk is het! Daarna drinken we nog wat bij een cafe in hobart, waar het normaal niet zo druk is. Maar nu is er een familie feestje, want er is iemand het afgelopen weekend getrouwd, en ze gaan nog gewoon verder. Het is heerlijk om te zien, dronken mensen die lol hebben met elkaar en dat om 20 uur in de avond al. Het doet me denken aan een gezellige avond tijdens onze oma-weekenden;-)

De laatste dag sluiten we af met een bezoek aan Port Arthur. Maar eerst een korte stop in Richmond, het is maandag. Dus hoop ik een krant te scoren. Dat lukt! Ik ga snel op zoek en ben heel benieuwd. Zo! Dan sta je ff super groot in de krant! Haha grootste foto van allemaal, wat een lol!
Port Arthur is wel mooi om te zien, maar we zijn een beetje verwend geraakt en ik heb ook genoeg gezien en gehoord over de gruwelijke tijden van de gevangenen hier. Het komt allemaal een beetje op hetzelfde neer. Maar er is ook kort boottochtje die we kunnen doen en dat is weer prachtig. Onderweg terug naar Hobart stoppen we nog bij verschillende mooie uitzichten en een korte wandeling. Een relaxte en rustige afsluiting van een heel mooie week. Ik heb zo intens genoten, het is zo mooi hier. Ik kan de woorden er gewoon bijna niet voor vinden om het te beschrijven en ook op de foto krijg ik niet vastgelegd hoe prachtig het werkelijk is, ik zal het met mijn herinneringen moeten doen. Mocht je ooit deze kant op gaan, Tasmanie zeker niet overslaan!

Liefs, mij